Last updated: 21 มี.ค. 2565 | 2867 จำนวนผู้เข้าชม |
พอเราได้ฝึกจิต
รู้สึกไปที่กลางหน้าอกบริเวณลิ้นปี่เนืองๆ
มีที่พึ่งที่เกาะภายใน
เหมือนคนจะจมน้ำ แต่มีห่วงยางเกาะไว้
ไม่จมไปในห้วงน้ำ ถึงว่ายไม่เก่ง แต่ก็ไม่จม
พอเรามีที่เกาะ
เราไม่จมไปในความคิด
ไม่จมไปในห้วงน้ำแห่งวัฏฏสงสาร
พอไม่จมไป มันก็เลยตั้งหลักได้
ลอยไปตามคลื่นน้ำนั่นแหละ แต่ไม่จม
อยู่กับความคิดนั่นแหละ
อยู่กับความสุขข้างนอกที่มีนั่นแหละ
อยู่กับความทุกข์ข้างนอกที่มีอยู่
แต่ไม่จมไปในสิ่งนั้น
เรียกว่า ถอนตนเองขึ้นจากหล่ม
หล่มแห่งความคิด
หล่มแห่งความสุขและทุกข์ทั้งหลาย
ไม่จมไปในสิ่งนั้น .. ถอนตนเองออก
มันเลยหลุดออกจากทุกข์ทั้งหลายได้
แล้วเห็นว่า สุขก็มีอยู่ แต่สุขก็เปลี่ยนแปลง
ทุกข์ก็มีอยู่ แต่ทุกข์ก็เปลี่ยนแปลง
สุขกับทุกข์ ดูเหมือนต่างกัน แต่มันเท่ากัน
เพราะมันเปลี่ยนแปลง นี่เรียกว่ามันไม่เที่ยง
เมื่อเห็น จึงคลายการยึดติด
ถอยกลับเข้าสู่จิตภายใน
ไม่เกาะติด ภายในจึงสงบ
เมื่อสงบจึงเป็นสุขที่มั่นคง
โดยไม่ต้องอาศัยภาพที่เราชอบ
อาศัยเสียง อาศัยกลิ่น อาศัยรสชาติ
ไม่ต้องอาศัยสิ่งข้างนอกที่ไม่แน่นอน
สุขเกิดขึ้น สุขก็ดับไป
ทุกข์เกิดขึ้น ทุกข์ก็ดับไป
ไม่สุขไม่ทุกข์ ไม่เที่ยง ไม่ควรยึดมั่น
ว่าเป็นของเรา เป็นตัวเรา
จึงไม่ต้องไปผลักความทุกข์
ไปเกลียดใคร ที่ทำความสุขหายไป
ภายในจึงพบความสุขที่มั่นคง คือความสงบ
22 มี.ค. 2565
29 พ.ค. 2567
4 ก.พ. 2567
12 มี.ค. 2565